55. Veel hebben we niet opgenomen. Het oeuvre van Life To Us
Met Life To Us heb ik veel opgetreden, maar weinig vastgelegd. De groep was het productiefst onder leiding van voorman Michiel De Boever. In die jaren zag een grote hoeveelheid cd's van constante kwaliteit het daglicht. Dat is niet verwonderlijk, want Michiel schudde de ene popklassieker na de andere uit zijn mouw.
Life To Us in de nieuwe incarnatie met Rebecca als voorvrouw was live steengoed, maar kwam niet gemakkelijk tot het schrijven van nieuw repertoire. Ook in de jaren dat ik inviel als gitarist (linkje), bestond de helft van een optreden uit nummers uit de tijd van Michiel.
Toch hebben we in die jaren een aantal mooie singles en EP's opgenomen.
De eerste release waaraan ik meewerkte was het tribute-album Tomorrow, dat verscheen voorafgaand aan de War Child-tournee. Daaraan droegen we met de band de track Football bij, wat ik nog steeds een erg feestelijk nummer vind. Er zit trouwens een mama-appelsap in: "I am having a hard time taking care of me". Ik hoor daar "I am having a hard-on taking care of me." Daar komen de beelden.
Trouwens, ook Zahnfleisch heeft haar eigen mama-appelsapje, in Gold Pan Bar. Waar Louis zingt "Bier drinken in The Gold Pan Bar" verstonden meerdere luisteraars "Bier drinken in het openbaar." Deze vergissing werd in de hand gewerkt door de levensstijl van de uitvoerder.
Na Football namen we Close To What I Want op, één van mijn lievelings-singles, waar ik al eerder een verhaaltje over schreef. Beluister eens Too Far, met eerst alleen Rebecca en Max, die prachtig speelt op de Fender Rhodes die in de Heartland-studios stond.
Later brachten we nog Radio Apeldoorn Akoestisch uit, alleen voor onszelf en de fans, niet voor brede verspreiding. Het is de live-registratie van een genoeglijke avond in de studio van de lokale radiozender aan het lelijke Marktplein van Apeldoorn. De buitengewoon enthousiaste dj Theo Trent ondervroeg ons en wij brachten enkele liedjes ten gehore tussen het gerinkel van koffiekopjes en geknisper van koekjes.
Postuum brachten we nog enkele albums met uit waarop ik meespeel, Patronaat Live 99 en The Hercules Tapes. Beide laten een levendige en soepeltjes lopende rockmachine horen. Het is leuk dit na al die jaren terug te luisteren en me te verbazen over wat ik speelde. Ik herken mijn stijl, toch ben ik ook verrast over de souplesse waarmee ik de akkoorden, riffjes en solo's de zaal en de studio inslinger. Als je maar veel optreedt, oefent en opneemt, word je ongemerkt en vanzelf steeds beter. Ik zou alles nog zo naspelen, maar niet meteen met hetzelfde gemak. Daar is oefening voor nodig.
Patronaat Live 99 is een puike registratie van ons voortdenderende optreden in de Haarlemse poptempel. Veel nieuw materiaal en enkele oude krakers. Mooi, hoe we klein en zachtjes beginnen, waardoor Estuary, één van mijn lievelingsnummers, als tweede in de set, des te harder aankomt. Doorgaans vind ik ingetogen beginnen helemaal niks, maar Rebecca wilde het graag zo. Dat had ze goed aangevoeld.
Het is jammer dat we met de band niet vaker de tijd hebben genomen om de studio in te duiken. Regelmatig probeerde ik de anderen over te halen wat vaker te jammen in de bollenschuur, maar dat kwam er zelden van en jammen was ook niet iets, wat Life To Us op het lijf geschreven was. Thuis, eventueel twee-aan-twee, ideetjes uitwerken paste beter, maar leverde niet veel nieuw materiaal op. Productie draai je meestal pas, wanneer je samen uitprobeert.
Of wanneer je mij bent en ook alleen thuis een schier eindeloze hoeveelheid ideeën uitpoept en de innerlijke aandrang voelt daar allemaal affe liedjes van te maken.