56. Een band is net een huwelijk. Het oeuvre van Tunnelfist
Tunnelfist is de band waarin ik het langst gespeeld heb, als ik muziekproject NS Dansorkest niet meetel. Het was ook de lastigste band om deel van uit te maken. Ik denk er nog af en toe aan terug, maar het is al te ver weg in de tijd om het als een gemis te voelen.
We hebben vanaf het begin altijd veel opgenomen in de oefenruimte, opnamestudio en op het podium. Onze financiële middelen waren echter te beperkt om daadwerkelijk alles uit te brengen.
We moesten dus streng zijn met wat we releasten en wat we voor later op de plank lieten liggen. Toen ongeveer tien jaar geleden steeds meer streaming media onder druk royalties zijn gaan uitbetalen - naar eigen natuur zouden ze zich als roofdieren zijn blijven gedragen - en het uploaden van liedjes steeds laagdrempeliger en goedkoper werd, besloten we de gehele back-catalogue alsnog uit te brengen. Kort voor Jos' overlijden heb ik met hem de puntjes op de i gezet, nadat Jeroen en Louis al eerder hadden ingestemd met het plan.
We hadden een plan gemaakt: welke albums hadden we liggen, maar niet eerder uitgebracht, welke nieuwe zouden we samenstellen uit oude opnames en in welke volgorde zouden we ze digitaal releasen? Vervolgens ben ik de archieven ingedoken en en heb de muziek stap voor stap online gezet. De gang door de archieven leverde verrassingen op, zodat ik meer vond dan ik zocht. Een mooi voorbeeld vormen de alternatieve takes van Pappa Waar Ben Je Gebleven in de bollenschuur.
Ook vond ik meer live-videobeelden dan ik verwacht had. Hoewel het geluid niet overal even denderend is, geven de beelden een mooie indruk van onze optredens.
Er is ook een opname uit de Rocksupplies-oefenruimte, waar we op het eind van ons bestaan repeteerden. Jos heeft 'm gemaakt met zijn telefoon. Het is de laatste bewegende opname van hem met de band.
Tunnelfist heeft in het pre-streaming-media-tijdperk zeven albums/EP's uitgebracht: Instinct, Coming Out Soon, Calling From The Desert, Kompromislos, New Moon, Sparrow Flies en Alle 13 Kut.
In diezelfe periode zijn er gelegenheidsreleases geweest voor de vaste schare fans, maar niet voor brede verspreiding: The Early Years, Paradiso Live, Studio Byton 3FM en Feed Me. Voor dat laatste hadden we het geld niet in kas. Omdat de opnames wél de moeite waard waren, die in Studio Byton zelfs steengoed, maakten we een kleine oplage voor onze trouwe volgers.
Onder de vlag van Six hebben Jos en ik Done uitgebracht, een luisterplaat met één cover, Heart And Soul van Joy Division, en eigen liedjes, alle akoestisch uitgevoerd en opgenomen in mijn huiskamer aan de Kerkstraat te Amsterdam. Deze plaat hebben we onder de Tunnelfist-fans verspreid. Jos zou er radiozenders en platenlabels mee benaderen, maar dat heeft hij nooit gedaan. In dat soort zaken was hij verre van doortastend, het bleef bij fantaseren.
De releases die alleen op de stromende media zijn uitgebracht zijn er ook niet weinig: Rarities, Live At Dinxpop, Live At De Hoeve, Live At Patronaat, Radio Mortale, Live Im Eimer Berlin, Warfrog (Paradiso 2007), Alle Sexkrakers & Pappa Waar Ben Je Gebleven.
De kans is nog steeds aanwezig dat er meer in de muzikale archieven opduikt. Hoewel ik bijna door de berg muziekcassettes en cd's heen ben, ligt er nog een bescheiden stapeltje op beluistering te wachten. Veelal oefenruimtetapes uit The Jam en de bollenschuur. Net als ons muzikale project NS Dansorkest, was Tunnelfist een band die jammend tot liedjes kwam. Van veel nummers staan meerdere evolutionaire exemplaren op band, waar de trekken van het uiteindelijke resultaat in te herkennen zijn, die niettemin onderweg een deel van de verentooi ook weer hebben afgeschud.
Dan zijn er de liedjes die we live regelmatig speelden, maar die nooit zijn vastgelegd. Bijvoorbeeld Mr Jones, waarvan slechts een halve opname bestaat uit De Hoeve in Hoofddorp, omdat de geluidsman aldaar de cassette moest omdraaien tijdens het optreden - zo ging dat vroeger. Of het nummer met werktitel Wipers II, dat we een paar keer op het podium voor het voetlicht hebben gebracht, maar waarvan alleen een hoekige, dof klinkende opname uit The Jam bestaat. Tenslotte de vier laatste liedjes, met de werktitels Hobbel 2, Weather Prophets, Talking Heads en Claw Boys Claw. Zoals vaker raakten we, al jammend, verzeild in de muzikale voorkeurshoek van het bandlid dat het voortouw nam. Louis hield erg van de Talking Heads en zo klonken dus regelmatig zijn muzikale ideeën. Ik had hetzelfde met Claw Boys Claw en The Weather Prophets. De laatstgenoemde vier liedjes, in een staat van bijna af, hebben het nooit tot een live-uitvoering gebracht, maar Hobbel 2 is voor het nageslacht bewaard in de hierboven genoemde laatste filmpje van Tunnelfist.
Terugkijkend is het verbazingwekkend om te zien hoeveel liedjes we hebben geschreven en, vaak ook nog eens in verschillende uitvoeringen, hebben vastgelegd. Zeker wanneer je bedenkt dat de bandleden, vooral in de drukke beginjaren, voortdurend met elkaar overhoop lagen. We zijn meerdere malen uit elkaar gegaan. Maar ja, als je in een huwelijk zit en je hebt kinderen, of liedjes, probeer je het telkens opnieuw, zelfs wanneer het benauwend wordt om samen in één huis, of band te wonen. Al ruziënd en elkaar de wacht aanzeggend hebben we een mooi oeuvre bij elkaar gespeeld. Loof de Heer!